Free to pose as they like, some remain still and formal as statues; others, uninhibited by the comfort of their private space, roll around the unmade sheets. All are revealing something of themselves, told by a movement or expression, but mostly by the objects strewn about the room. It’s interesting that Swillens sometimes focuses on the space rather than its occupant; it is almost like their surroundings disclose more about them than their eyes ever could. There is so much a personal territory can say; how this little girl, with her effortless poise and ballet slippers, is passionate about dance; how much that straight-backed middle-aged man loves his kids, whose portraits throughout the years adorn the wall above his headboard.
The book awakens the voyeur in each of us. Every detail is an anecdote in waiting. Every glimpse into their privacy also opens a million questions about each subject. The fact that there are no texts, and that their names are displayed under the fold-out cover, only illuminates our curiosity. Whatever the reader thinks he understands, the photo makes him wish he knew more. Who gave him that stuffed animal; what is she reading; what is hiding in the box beneath that bed?
The dense, black and white photos are laid on a thick matte paper that intensifies the feeling of preciousness. Even the most formal portraits are endearing, not only from the vulnerable aspect of the location, but also from the constant presence of an item that brings the person back to their most basic, common humanity : socks, hairsprays and family photos; alarm clocks, pets, and dirty clothes. Swillens’ book is a fascinating peep into how the universal becomes intensely personal. We all have a bed; but we all have a different bedroom, our last place of refuge, the nest that holds our most intimate secrets.
99 BEDS is een fotoboek van de kunstenaar Mo Swillens. Swillens bezocht 99 kunstenaars in hun slaapkamer en maakte daar een portret van hen. Soms alleen, soms met familie. Slechts een klein stukje tekst aan het begin en einde van het boek begeleidt de totale reeks. Een uitklapbaar vel aan het kaft toont aan de binnenkant summiere gegevens van de afzonderlijke foto’s. Bij de tekst staan een nummer. Het kost me even om dit systeem te doorgronden omdat er op de pagina’s en bij de foto’s geen nummers staan. Er staat een streepje langs de randen van het blad en deze streepjes corresponderen met een streep naar de naam. Lastig maar het houdt de fotopagina’s schoon van lettertekens, en dat heeft ook iets.
De schrijver Peter Buwalda slaapt op de grond weten we nu. Arnon Grunberg in een kamer die ook goed een hotelkamer kan zijn. Hij kijkt met een arrogante blik de camera in. Dat past bij de stukjes van de mensendokter in Vrij Nederland die ik altijd graag lees. Ik beschouw dit dan ook als een geslaagd portret. Natuurlijk zijn de foto’s een beetje geënsceneerd, dat lees je in de korte tekst. Toch voel je je een beetje een voyeur als je dit boek doorbladert. Dat voyeurisme bevalt mij wel. Nieuwsgierigheid naar anderen en hoe zij leven hoort misschien wel bij mijn journalistieke attitude.
